|
Gdy noc niewoli nad Ojczyzną
Swój czarny woal rozpostarła,
Nadzieja była nam pociechą
I pieśń, że "jeszcze nie umarła..."
Ofiarnej krwi na ołtarz wojen
Nieśli Polacy pełne czary,
Aż inni, patrząc na to z boku,
Że Polak tak się bawić lubi
I burdy kocha jak pijaństwo...
I tragedyję narodową
Na pośmiewisko wzięło draństwo...
A możni świata z polskich hufców
Czynili armie kolonialne;
Cyniczne łotry bez sumienia
Uznali, że to jest moralne...
Lecz polskość kwitła w polskim domu;
W zaścianku, biednej polskiej chacie
Wieści ze świata jak skowronków
Słuchano, idzie li przyjaciel
Co Polskę z mroków wydobędzie?
Wiarą krzepiono serca swoje:
"Bóg, Wiara i Ojczyzna..."
Dla nich otwarte są podwoje
Domów i serc, umysłów młodzi
I przepowiednie; wiersze wieszcze:
Czy przyszło już Czterdzieści Cztery?
Czy jeszcze w drodze?... W dni złowieszcze
Nadzieją krzepiąc serca tęskne...
Która przepowieść nam się spełni?
Czy Słowackiego o papieżu?
Czy z Tęgoborza się dopełni,
Gdzie rzeki świata trzy korony
Pomazańcowi dadzą z Krakowa,
A jedno serce, samotne, wielkie
Polskę budować będzie od nowa?
I tak jak kiedyś, gdy Europę
Przedmurzem Polska chroniła;
Jak bolszewicką krwawą pożogę
W 20-tym roku stłumiła;
Jak się "za wolność waszą i naszą"
Dziady i ojce biły,
Tak teraz dała papieża światu,
Co pokój chroni, choć siwy...
I gdy się cynizm, zbrodnia i podłość
Wokół jak morze rozlewa;
Gdy noc sztormowa i bezgwiezdna,
A wicher fal grzywy rozwiewa;
Gdy naw kadłuby jak czerw,
Upadek moralny kruszy...
ON jest jak skała wśród oceanów,
Co żaden sztorm jej nie ruszy
I świetłem błyska latarni z brzegu,
By statki co w morzu zbłądziły
Bezpiecznie drogę swą odnalazły
I z Bogiem do brzegu przybiły...
Kaczki Średnie, dn.6.11.A.D.1996
|
|